De Voorstraat in Utrecht is een straat van komen en gaan. Horecagelegenheden wisselen elkaar daar in een tempo af dat bijna ritmisch wordt als je er lang genoeg op let. Toch zijn er ook zaken die, ondanks een paar naamwisselingen, standvastig blijven. Het pand naast studentenvereniging UMTC is daar een voorbeeld van. Waar het ooit Ana’s Kuzin heette, en later Ana’s Lamsdis, heet het nu Ana’s Meze & Mangal. De gerechten, de toon en het ritme van de zaak zijn Turks; de façade is telkens net anders, maar de kern van het menu blijft onveranderd: mezze, gegrild vlees, brood, warmte, snelheid.

Recensie Ana’s Meze & Mangal door Eten wat de podcast

Het eten

Het menu van Ana’s Meze & Mangal (let op: de website doet het vaak niet…) is rechttoe rechtaan. Dat klinkt eenvoudig, maar eenvoud kan charmant zijn wanneer de basis klopt — en hier klopt die in brede zin. De mezze vormen het hart van de ervaring. De geroosterde aubergine met yoghurt en tahin is een voltreffer: zacht, romig, rokerig, precies hoe je wil dat het is. Het is het soort gerecht waarvan je je afvraagt waarom je niet standaard altijd aubergine bestelt. Çiğ köfte is een andere topper: zacht, licht pikant, fris met citroen en sla. Ook hier geen opsmuk, maar smaak en traditie.

De Turkse ravioli (manti) is een vreemd gerecht voor wie het niet kent: veel kleine kussentjes pasta onder een laag yoghurt. Het is even schakelen, maar het werkt — vooral als je op dat moment trek hebt in comfort rather than verfijning.

Over de hummus zijn we opvallend eensgezind: prima, maar niet memorabel. Geen misser, maar ook geen reden om terug te komen. De geroosterde aubergine is daarentegen precies dat: een reden om terug te komen.

De plek

Het interieur is donkerder dan vroeger. Less casual, meer warm. Muziek op de achtergrond: Turks, iets te luid naar sommigen, maar het past bij de ruimte. Wat écht het verschil maakt is het steegje naast de zaak, dat nu als terras dient. Waar het vroeger ’s nachts bekend stond als een plek waar je liever niet te lang keek naar wat er gebeurde, is het nu sfeervol, goed ingericht en in de zomer één van de fijnere plekken in de binnenstad om buiten te eten. Daar is het restaurant écht in zijn element.

De ervaring

Het eten staat snel op tafel — soms zelfs té snel voor Nederlandse tafeldynamiek, maar in lijn met de Turkse traditie: gezellig, gul, ongedwongen. De bediening is vriendelijk, zonder veel woorden, precies functioneel en meestal oplettend. Het is niet het soort restaurant waar je drie uur lang blijft natafelen. Het is het soort plek waar je met vrienden aanschuift, mezze deelt, brood scheurt, nog een thee neemt, en daarna ergens anders aan de nacht begint.

Kortom: Het eten is goed en prettig geprijsd. De sfeer is warm. Het is niet het restaurant dat je de rest van de week blijft bespreken, maar het is wel het restaurant waar je makkelijk naar teruggaat.

Turkse koffie

De maaltijd afsluiten met Turkse koffie is aan te raden. Sterk, compact, aromatisch. Het is een stille punt aan het einde van een maaltijd die vooral draait om delen.