Soms loop je ergens langs en denk je meteen: dit is veel te saai voor de podcast. Volledig dertien in een dozijn. Parkcafé Utrecht op de Prins Hendriklaan nummer 2 leek precies zo’n plek . Maar na een toevallige werkafspraak kwamen we tot een andere conclusie. Zelfs de ‘saaie’ plekken verdienen een podium. Dit is een ode aan de saaiheid, voor de kantoorklerken in geruite overhemden en mensen die even ontsnappen aan hun Excel-sheets . Want stiekem kun je hier best heel goed eten.
Recensie Parkcafé Utrecht: Een ode aan de saaiheid (met een duister verleden)
Bruine tafels en warme billen
Bij binnenkomst ademt alles de sfeer van een klassiek eetcafé: bruine tafels, bruine stoelen en een grote bar. Is het een plek voor mensen met een dikke portemonnee? Daar zijn de meningen over verdeeld. Ger denkt van wel gezien de locatie in Oost, maar Jelle vindt het qua prijs eigenlijk best meevallen.
Een absoluut pluspunt voor de koukleumen onder ons: het terras. Zelfs in de herfstzon zit je hier heerlijk, want ze hebben kussentjes die warm worden. Met dertien wijnen per glas op de kaart en flessen Calvados op de bar heb je bovendien genoeg te kiezen.
Broodje bal of Griekse pita?
De lunchkaart biedt meer dan de standaard tosti, al maken ze soms wel gekke keuzes.
De uitsmijter: Jelle ging voor de uitsmijter met pancetta, provolone en Italiaanse kruiden. Verrassend genoeg geserveerd op een Griekse pita in plaats van brood. Het oordeel: bijzonder en lekker, maar door de pancetta en kaas wel wat aan de zoute kant. Voor €13,50 werd een fris garnituurtje (een schijfje tomaat of komkommer) wel gemist.
De favoriet: Ger koos voor de Italian Meatballs. Huisgemaakte Italiaanse gehaktballetjes in tomatensaus met parmezaan en rucola op een ciabatta (€14,50). Dit was een voltreffer: fantastisch van smaak en een portie waar je de middag mee doorkomt.
Een blik op de dinerkaart leverde overigens nog een pareltje van een woord op. Ze serveren namelijk dagverse vis van de “veilingmeester”. Een woord dat waarschijnlijk de afgelopen vijf jaar door niemand meer is gebruikt, maar dat maakt het juist zo charmant.
Een duister verleden
Vroeger noemden buurtbewoners deze plek ‘Parkcafé Buiten’, maar online is daar bijna niets meer over te vinden. Een duik in het Utrechts Archief leverde echter fascinerende (en nogal beladen) geschiedenis op.
In de periode 1940-1945 zat hier Banketbakkerij Bosch. Een zaak die tientallen keren adverteerde in De Zwarte Soldaat, het lijfblad van de WA van de NSB. Het was een plek waar de nazi’s en de lokale NSB-groep graag samenkwamen voor vergaderingen. Dat is niet heel vreemd, want de hele buurt rondom het Wilhelminapark was destijds een bolwerk van de beweging; Anton Mussert woonde zelfs om de hoek .
Het mooie is dat de geschiedenis in deze wijk overal is: twee deuren verderop zat namelijk ‘Kindjeshaven’, de crèche waar verzetsheldin Trui van Lier Joodse kinderen redde (klik voor een docu!). Als je nu aan het raam zit, kijk je uit op de speeltuin die naar haar vernoemd is.
Na de oorlog bleef het stil rondom het pand, tot in 1994 Parkcafé Buiten werd opgericht door de man met misschien wel de beste horecanaam uit de Utrechtse geschiedenis: Dick Kruimel. In 2019 werd het overgenomen door zijn bedrijfsleider en haar man (van Brasserie Zocher), die een “frisse wind” wilden laten waaien voor een jonger publiek . Of dat met termen als ‘dagverse vis van deveilingmeester’ en gerechten als fazant met bloedworst echt gelukt is, valt te betwijfelen, maar de kwaliteit is er niet minder om.
Het oordeel
Parkcafé Utrecht is een uitstekende plek om in je eentje een boek te lezen (je bent niet de enige) en mensen te kijken die richting het park fietsen. De bediening is vriendelijk, al kan het zijn dat een lokale gids met een groep toeristen even voorrang krijgt.
Het is niet hip, het is misschien zelfs een beetje saai, maar dat is precies de kracht. Je gaat hier gewoon genieten.
Het eindoordeel: een 7. Een simpele, doeltreffende zeven.
